ه گزارش عصر ایران، در حالی که محمود احمدی نژاد با تکرار این سخن که نمی گذارند کار کنیم ، از پاسخگویی در قبال 8 سال ریاست جمهوری اش طفره می رود ، آرشیو خبرها حاکی از آن است که او در برابر رئیس جمهور پیش از خود ، "نمی گذارند کار کنیم" را بهانه جویی می دانست.
همچنین استفاده از امکانات دولت برای رقابت های انتخاباتی را "تمامیت خواهی" می دانست که سلامت انتخابات را زیر سوال می برد.
به چند نمونه زیر دقت کنید:
*او یکبار پیش از این که در مناظرات سال ۸۸ مورد انتقاد شدید قرار بگیرد که چرا به تخریب چهره کاندیداهای دیگر و حتی افرادی خارج از دایره رقابت پرداخته است در تاریخ ۲۸/۷/۱۳۷۹ در نقد تخریب کاندیداهای احتمالی از سوی دولت به روزنامه رسالت گفته بود: تخریب گسترده و سازمان‌یافته رقبای احتمالی از سوی دستگاه تبلیغاتی بی‌رقیب حزب حاکم (منظور دولت)، امکان رقابت سالم و برابر را (در انتخابات ریاست جمهوری) به شدت کاهش داده است. تخریب چهره رقیب به یک امر عادی و روزمره در رفتار مجموعه دست‌اندرکارانی که شعار مبارزه با تمامیت‌خواهی سر می‌دهند اما در مقام عمل به حد اعلای تمامیت‌خواهی می‌اندیشند تبدیل شده است».
*در سال ۸۳ و زمانی که هنوز به پست ریاست جمهوری نرسیده بود، به روزنامه سیاست روز می گوید: «برخی مدیران، ناکارآمدی خود را به کلیت نظام ربط می‌دهند» و چند روز بعد نیز در یادداشتی با عنوان «مدیریت تحول‌گرا»؛ که در روزنامه همشهری روز ۲۶/۱۱/۱۳۸۳ منتشر شده بود، می نویسد: « مدیری که از نگاه انقلاب فاصله گرفته است، فلسفه می‌بافد که اشکال و ضعف و ناکارآمدی در حوزه کاری خود را به گردن نظام جمهوری اسلامی بیندازد».
*بررسی سابقه سخنان رئیس جمهور نشان می دهد که او پیش از دستیابی به سمت فعلی، تقابل و دشمنی با رقبا را رفتاری خلاف فرهنگ اسلامی می دانست؛ محمود احمدی نژاد در تاریخ 30/9/81 در گفتگویی با روزنامه سیاست روز، بهانه گیری های دولت را به دلیل عدم وجود برنامه دانسته و گفته بود: « وقتی برنامه نباشد طبعا کار جدی هم اتفاق نمی افتد».
احمدی نژاد در ادامه این مصاحبه با انتقاد از صحبت های رئیس جمهور وقت که گفته بود «نمیگذارند کار کنیم»، پرداخته و گفته بود: سه سال، چهارسال می گویی نمی گذارند و رقیب خودش را کنار می کشد و خیلی جاها از مواضع عقب نشینی می کند و کوتاه می آید اما بالاخره در مقابل این پرسش قرار می گیرند که چه کاری انجام دادید؟ دیگر بهانه نیاور»!
همچنین استفاده از امکانات دولت برای رقابت های انتخاباتی را "تمامیت خواهی" می دانست که سلامت انتخابات را زیر سوال می برد.
به چند نمونه زیر دقت کنید:
*او یکبار پیش از این که در مناظرات سال ۸۸ مورد انتقاد شدید قرار بگیرد که چرا به تخریب چهره کاندیداهای دیگر و حتی افرادی خارج از دایره رقابت پرداخته است در تاریخ ۲۸/۷/۱۳۷۹ در نقد تخریب کاندیداهای احتمالی از سوی دولت به روزنامه رسالت گفته بود: تخریب گسترده و سازمان‌یافته رقبای احتمالی از سوی دستگاه تبلیغاتی بی‌رقیب حزب حاکم (منظور دولت)، امکان رقابت سالم و برابر را (در انتخابات ریاست جمهوری) به شدت کاهش داده است. تخریب چهره رقیب به یک امر عادی و روزمره در رفتار مجموعه دست‌اندرکارانی که شعار مبارزه با تمامیت‌خواهی سر می‌دهند اما در مقام عمل به حد اعلای تمامیت‌خواهی می‌اندیشند تبدیل شده است».
*در سال ۸۳ و زمانی که هنوز به پست ریاست جمهوری نرسیده بود، به روزنامه سیاست روز می گوید: «برخی مدیران، ناکارآمدی خود را به کلیت نظام ربط می‌دهند» و چند روز بعد نیز در یادداشتی با عنوان «مدیریت تحول‌گرا»؛ که در روزنامه همشهری روز ۲۶/۱۱/۱۳۸۳ منتشر شده بود، می نویسد: « مدیری که از نگاه انقلاب فاصله گرفته است، فلسفه می‌بافد که اشکال و ضعف و ناکارآمدی در حوزه کاری خود را به گردن نظام جمهوری اسلامی بیندازد».
*بررسی سابقه سخنان رئیس جمهور نشان می دهد که او پیش از دستیابی به سمت فعلی، تقابل و دشمنی با رقبا را رفتاری خلاف فرهنگ اسلامی می دانست؛ محمود احمدی نژاد در تاریخ 30/9/81 در گفتگویی با روزنامه سیاست روز، بهانه گیری های دولت را به دلیل عدم وجود برنامه دانسته و گفته بود: « وقتی برنامه نباشد طبعا کار جدی هم اتفاق نمی افتد».
احمدی نژاد در ادامه این مصاحبه با انتقاد از صحبت های رئیس جمهور وقت که گفته بود «نمیگذارند کار کنیم»، پرداخته و گفته بود: سه سال، چهارسال می گویی نمی گذارند و رقیب خودش را کنار می کشد و خیلی جاها از مواضع عقب نشینی می کند و کوتاه می آید اما بالاخره در مقابل این پرسش قرار می گیرند که چه کاری انجام دادید؟ دیگر بهانه نیاور»!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر