خانواده هدی صابر در دومین سالروز جان باختن این فعال سیاسی هم موفق به برگزاری مراسم رسمی برای او نشدند. فیروزه صابر به "روز" گفت که دومین سالروز جان باختن برادرش، با حضور خانواده و دوستان آقای صابر بر سر مزار او برگزار شده است.
خواهر آقای صابر توضیح داد: با توجه به اینکه اجازه نمیدهند جایی مراسم علنی و رسمی داشته باشیم فقط سر مزار رفتیم و خانواده و دوستان نزدیک، سالگرد را سر مزار برگزار کردیم؛ علنی هم اطلاع رسانی نکرده بودیم که مشکلی پیش نیاید.
هدی صابر، روزنامه نگار و فعال ملی ـ مذهبی به علت شوک قلبی و به دنبال اعتصاب غذا در زندان جان باخت.
او به اتفاق امیرخسرو دلیرثانی، دیگر فعال ملی ـ مذهبی که در بند ۳۵۰ زندان اوین به سر می‌برد ۱۲ خرداد سال ۹۰ دست به اعتصاب غذا زده بود؛ اعتصابی که خواسته ای به همراه نداشت و به گفته خانواده های این دو زندانی سیاسی، در اعتراض به کشته شدن هاله سحابی صورت گرفته بود.
۶۴ زندانی سیاسی که در بند ۳۵۰ با آقای صابر هم بند بودند در نامه ای حاکمیت را "مسئول مستقیم مرگ شهید هدی صابردانسته" و شهادت داده اند که "هدی صابر در هشتمین روز اعتصاب غذای خود در بهداری از سوی مامورانی که حدس می زنند ماموران امنیتی و اطلاعاتی بوده اند به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته است".
خانواده آقای صابر نیز با طرح شکایت در دستگاه قضایی اعلام کردند: "آقایان باید توضیح دهند چطور کسی را که اعتصاب غذا کرده و مریض است به درمانگاه می برند و به جای درمان، مورد ضرب و شتم قرار می دهند؟ این یک فاجعه است و ما از آن نخواهیم گذشت".
اما با گذشت دو سال از جان باختن آقای صابر نه تنها این شکایت سرانجامی نیافت بلکه خانواده نیز امکان برگزاری مراسم رسمی برای بزرگداشت سالگرد جان باختن او را نیافتند.
فیروزه صابر درباره سرانجام شکایت خانواده آقای صابربه "روز" میگوید: از نظر آقایان پرونده مختومه است ولی از نظر ما باز است و کماکان منتظر پاسخ هستیم هرچند که میدانیم آقایان نسبت به پاسخگویی کاملا بی تفاوت اند و برایشان مهم نیست اما پی گیری میکنیم و منتظر می مانیم تا روزی که بالاخره پاسخی بگیریم و به ما بگویند چرا؟
خانم صابر پیشتر به "روز" گفته بود: "قبل از آنکه دادگاهی تشکیل شود گفتند کمیته پزشکی نظر داده و هیچ کسی مقصر نیست. خانواده اعتراض کردند و خواهان تشکیل دادگاه شدند اما به این اعتراض هم توجهی نشد".
او اکنون می گوید: وکیل باز پی گیری کرد. رفت و اعتراض کرد و اعتراض وکیل روی پرونده گذاشته شد اما تاکنون هیچ اقدامی نکرده اند؛ نه پاسخی نه اصلا رسیدگی. هیچی. از نظر خودشان پرونده را مختومه کرده اند. اما این پرونده برای ما برای همیشه باز است تا زمانیکه جوابی بگیریم. این پرونده ها که با خواست و نظر آقایان بسته نمی شود شاید در دستگاه قضایی ببندند اما برای مردم باز است چون سئوال است؛ سئوالاتی که جواب میخواهد. حالا تا هر زمانی که میخواهند مسکوت بگذارند یک روز بالاخره مجبور به جوابگویی خواهند شد.
فیروزه صابر پیشتر هم به "روز" گفته بود: "روی پیشانی هدی زخم بود این زخم چه بود؟ ۶۴ نفر از هم بندی‌های هدی شهادت دادند در نامه اعلام کردند که هدی را به شدت مورد ضرب و شتم قرار داده بودند. بعد هم که وقت طلایی دو ساعته برای نجات فرد سکته‌ای را از دست دادند و با ۶ تا ۷ ساعت تاخیر هدی را به بیمارستان رساندند، در بیمارستان هم اجازه تماس با خانواده را ندادند و..اینها... اینها سئوالاتی است که ما داریم و هیچ جوابی هم نمیدهند. با گفتن اینکه هیچ کس مقصر نیست پرونده بسته نمی شود ما روی شکایت خود هستیم و سکوت نمی کنیم".
خواهر آقای صابر توضیح داد: با توجه به اینکه اجازه نمیدهند جایی مراسم علنی و رسمی داشته باشیم فقط سر مزار رفتیم و خانواده و دوستان نزدیک، سالگرد را سر مزار برگزار کردیم؛ علنی هم اطلاع رسانی نکرده بودیم که مشکلی پیش نیاید.
هدی صابر، روزنامه نگار و فعال ملی ـ مذهبی به علت شوک قلبی و به دنبال اعتصاب غذا در زندان جان باخت.
او به اتفاق امیرخسرو دلیرثانی، دیگر فعال ملی ـ مذهبی که در بند ۳۵۰ زندان اوین به سر می‌برد ۱۲ خرداد سال ۹۰ دست به اعتصاب غذا زده بود؛ اعتصابی که خواسته ای به همراه نداشت و به گفته خانواده های این دو زندانی سیاسی، در اعتراض به کشته شدن هاله سحابی صورت گرفته بود.
۶۴ زندانی سیاسی که در بند ۳۵۰ با آقای صابر هم بند بودند در نامه ای حاکمیت را "مسئول مستقیم مرگ شهید هدی صابردانسته" و شهادت داده اند که "هدی صابر در هشتمین روز اعتصاب غذای خود در بهداری از سوی مامورانی که حدس می زنند ماموران امنیتی و اطلاعاتی بوده اند به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته است".
خانواده آقای صابر نیز با طرح شکایت در دستگاه قضایی اعلام کردند: "آقایان باید توضیح دهند چطور کسی را که اعتصاب غذا کرده و مریض است به درمانگاه می برند و به جای درمان، مورد ضرب و شتم قرار می دهند؟ این یک فاجعه است و ما از آن نخواهیم گذشت".
اما با گذشت دو سال از جان باختن آقای صابر نه تنها این شکایت سرانجامی نیافت بلکه خانواده نیز امکان برگزاری مراسم رسمی برای بزرگداشت سالگرد جان باختن او را نیافتند.
فیروزه صابر درباره سرانجام شکایت خانواده آقای صابربه "روز" میگوید: از نظر آقایان پرونده مختومه است ولی از نظر ما باز است و کماکان منتظر پاسخ هستیم هرچند که میدانیم آقایان نسبت به پاسخگویی کاملا بی تفاوت اند و برایشان مهم نیست اما پی گیری میکنیم و منتظر می مانیم تا روزی که بالاخره پاسخی بگیریم و به ما بگویند چرا؟
خانم صابر پیشتر به "روز" گفته بود: "قبل از آنکه دادگاهی تشکیل شود گفتند کمیته پزشکی نظر داده و هیچ کسی مقصر نیست. خانواده اعتراض کردند و خواهان تشکیل دادگاه شدند اما به این اعتراض هم توجهی نشد".
او اکنون می گوید: وکیل باز پی گیری کرد. رفت و اعتراض کرد و اعتراض وکیل روی پرونده گذاشته شد اما تاکنون هیچ اقدامی نکرده اند؛ نه پاسخی نه اصلا رسیدگی. هیچی. از نظر خودشان پرونده را مختومه کرده اند. اما این پرونده برای ما برای همیشه باز است تا زمانیکه جوابی بگیریم. این پرونده ها که با خواست و نظر آقایان بسته نمی شود شاید در دستگاه قضایی ببندند اما برای مردم باز است چون سئوال است؛ سئوالاتی که جواب میخواهد. حالا تا هر زمانی که میخواهند مسکوت بگذارند یک روز بالاخره مجبور به جوابگویی خواهند شد.
فیروزه صابر پیشتر هم به "روز" گفته بود: "روی پیشانی هدی زخم بود این زخم چه بود؟ ۶۴ نفر از هم بندی‌های هدی شهادت دادند در نامه اعلام کردند که هدی را به شدت مورد ضرب و شتم قرار داده بودند. بعد هم که وقت طلایی دو ساعته برای نجات فرد سکته‌ای را از دست دادند و با ۶ تا ۷ ساعت تاخیر هدی را به بیمارستان رساندند، در بیمارستان هم اجازه تماس با خانواده را ندادند و..اینها... اینها سئوالاتی است که ما داریم و هیچ جوابی هم نمیدهند. با گفتن اینکه هیچ کس مقصر نیست پرونده بسته نمی شود ما روی شکایت خود هستیم و سکوت نمی کنیم".
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر