رشیدا مانجو، گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره خشونت علیه زنان، در تازه‌ترین گزارش خود از موارد متعدد شکنجه جنسی زندانیان سیاسی و عقیدتی زن در ایران نوشته است.
به‌نوشته “عدالت برای ایران”، گزارش رشیدا مانجو با عنوان “گذری به عواقب و پیامدهای حبس بودن زنان“ به انواع شکنجه جنسی که از دهه ۶۰ تاکنون در زندان‌های ایران متداول بوده می‌پردازد.
در این گزارش با اشاره به کار تحقیقاتی سازمان عدالت برای ایران در این زمینه، آمده است: “یک گزارش جدید درباره جمهوری اسلامی ایران مستند به مصاحبه‌هایی با زنان زندانی سیاسی و عقیدتی سابق نشان می‌دهد که زنان به دلایل مختلف، از جمله همکاری با گروه‌های سیاسی مخالف، دفاع از حقوق زنان، فعالیت‌های دانشجویی، کار با سازمان‌های غیردولتی، دفاع از حقوق همجنسگرایان و ترنسجندرها و یا دفاع از حقوق اقلیت‌های مذهبی، یا فعالیت‌هایی منفرد به‌عنوان روزنامه‌نگار، وبلاگ‌نویس و مدافع حقوق بشر، یا شرکت در اعتراضات و یا شکل‌های دیگر فعالیت مدنی و سیاسی از جمله همکاری با اقلیت‌هایی که به‌رسمیت شناخته نمی‌شوند و نیز خشونت‌هایی که به قوانین مربوط به حجاب اجباری مربوط است، دستگیر می‌شوند.”
گزارشگر ویژه سازمان ملل همچنین درباره خشونت علیه زنان تأکید کرده است که “در جمهوری اسلامی ایران، از شکنجه‌های روانی شدید برای اخذ جزئیات درباره روابط جنسی زندانیان و تحت فشار قرار دادن آن‌ها با تهدید افشای آن روابط، برای وادار کردن‌شان به پذیرش اتهام جاسوسی، استفاده می‌شود.”
به‌گفته رشیدا مانجو، در ایران “روش‌های آزار روانی، ارعاب، آزار کلامی در بازجویی‌ها و خطاب دادن قربانیان به‌عنوان حرام‌زاده یا نامشروع” از جمله مواردی است که در مورد زنان زندانی به‌کار می‌گیرند.
وی همچنین برای نخستین بار در سطح سازمان ملل موضوع تجاوز به دختران باکره پیش از اعدام را که در دهه ۶۰ در زندان‌های ایران رخ داده، مطرح کرده است.
به‌نوشته “عدالت برای ایران”، گزارش رشیدا مانجو با عنوان “گذری به عواقب و پیامدهای حبس بودن زنان“ به انواع شکنجه جنسی که از دهه ۶۰ تاکنون در زندان‌های ایران متداول بوده می‌پردازد.
در این گزارش با اشاره به کار تحقیقاتی سازمان عدالت برای ایران در این زمینه، آمده است: “یک گزارش جدید درباره جمهوری اسلامی ایران مستند به مصاحبه‌هایی با زنان زندانی سیاسی و عقیدتی سابق نشان می‌دهد که زنان به دلایل مختلف، از جمله همکاری با گروه‌های سیاسی مخالف، دفاع از حقوق زنان، فعالیت‌های دانشجویی، کار با سازمان‌های غیردولتی، دفاع از حقوق همجنسگرایان و ترنسجندرها و یا دفاع از حقوق اقلیت‌های مذهبی، یا فعالیت‌هایی منفرد به‌عنوان روزنامه‌نگار، وبلاگ‌نویس و مدافع حقوق بشر، یا شرکت در اعتراضات و یا شکل‌های دیگر فعالیت مدنی و سیاسی از جمله همکاری با اقلیت‌هایی که به‌رسمیت شناخته نمی‌شوند و نیز خشونت‌هایی که به قوانین مربوط به حجاب اجباری مربوط است، دستگیر می‌شوند.”
گزارشگر ویژه سازمان ملل همچنین درباره خشونت علیه زنان تأکید کرده است که “در جمهوری اسلامی ایران، از شکنجه‌های روانی شدید برای اخذ جزئیات درباره روابط جنسی زندانیان و تحت فشار قرار دادن آن‌ها با تهدید افشای آن روابط، برای وادار کردن‌شان به پذیرش اتهام جاسوسی، استفاده می‌شود.”
به‌گفته رشیدا مانجو، در ایران “روش‌های آزار روانی، ارعاب، آزار کلامی در بازجویی‌ها و خطاب دادن قربانیان به‌عنوان حرام‌زاده یا نامشروع” از جمله مواردی است که در مورد زنان زندانی به‌کار می‌گیرند.
وی همچنین برای نخستین بار در سطح سازمان ملل موضوع تجاوز به دختران باکره پیش از اعدام را که در دهه ۶۰ در زندان‌های ایران رخ داده، مطرح کرده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر